خوردگی

خوردگی

تجزیه مواد فلزی طی مراحل شیمیایی یا الکترو شیمیایی را خوردگی می نامند. خوردگی شیمیایی به واسطه ارتباط فلزات با سایر عناصر (هوا، آب و غیره) منجر به پیوندهای شیمیایی مثل اکسیدها، کربناتها، سولفاتها و غیره شده که فلز را از خوردگی بیشتر حفاظت می کند (اکسید آلومینیوم، کربنات روی) و یا موجب خوردگی بیشتر می شود.

خوردگی الکتروشیمیایی اکثرا توسط سیستم گالوانیکی اتفاق می افتد که از دو فلز با اختلاف ولتاژ الکتریکی توسط یک مایع هادی (الکترولیت) مثلا نمکهای آبی، اسیدها و قلیاها به وجود می آید. این فلزات براساس مقادیر ولتاژ نسبت به هیدروژن مرتب شده اند فلزاتی که با ولتاژ منفی مشخص شده اند به واسطه از دست دادن الکترون قربانی می شوند.

جلوگیری از خوردگی

1-جلوگیری فعال از خوردگی با انتخاب صحیح آلیاژ و پرهیز از ناصافیهای سطوح صورت می گیرد.

2-جلوگیری غیر فعال از خوردگی با نصب پوششهای حفاظتی بعد از تمیز کردن، از بین بردن زنگها، سند بلاست و شستن سطوح قطعه از چربیها صورت می گیرد.

پوششهای فلزی

غوطه وری در حمام نمک فلز (مثلا مذاب نمک قلع) یا مذاب فلز (حمام مذاب) انجام می گیرد.

این روش مخصوص فلزات با دمای ذوب پایین مثل روی، سرب، قلع و آلومینیوم است.

فلز دهی عبارت است از پاشیدن فلز مذاب از یک تلمبه دستی به روی یک سطح برای تشکیل یک پوشش فلزی.

نفوذ دادن، با سرخ کردن در داخل پودر فلزات صورت می گیرد. جهت تولید انبوه به کار می رود (سوزن، پیچ).

روکش دادن، با نورد کردن یک لایه فلزی روی قطعه صورت می گیرد.

گالوانیزه کردن به وسیله جریان مستقیم و محلول آب نمک فلزات صورت می گیرد.

پوششهای غیر فلزی

پوششهای آلی از مواد مصنوعی، لاکها، رنگها